aslında bütün olay nefes alıp vermekteymiş.
uzun yıllar önce bilseydim şu an çok daha farklı bir yerde olabilirdim.
tek tek bakınca insanların kendilerine özgü kişilikleri var. Ama bi taraftan ne kadar kendilerine aitler?
Hepimiz aslında etrafımızı saran topluluğun ortak çabasıyız. isteklerimiz, ihtiyaçlarımız, yaptığımız şeyler...
Zaten yaptığınız şeyleri "öyle olması gerekiyor(du)" diye açıklıyorsanız, kontrol sizde değildir artık.
Görünmez iplerle bir şeylere ya da birilerine bağlıyız. Ne kadar özgür olabiliriz ki?
Kalıplara ve etiketlere doğuyoruz.
Hayatımız boyunca da onları yapmaya çalışırken mutsuz oluyoruz.
istediğimiz şeyler gerçekten kendi isteklerimiz mi yoksa istemeye programlandığımız şeyler mi?