Kafam acayip dumanlı bu sebepten başka anlam çıkaramadım

sıkma canını su akar yolunu bulur. dur sana bi anımı anlatayım. ırak savaşı sonrası görev yerimiz orası oldu. neyse gidip geziyoruz taksi metre işliyor zaten günü geçirme derdindeyiz.

yaşlı bir adam gördüm böyle kaldırım taşında oturuyor. gittim amca açmısın dedim. yok dedi. türkmenmiş o ara bende yerel dil ekgib. abi türkmen olunca daha bir sevdim. amca ne istersin senin için ne yapayım dedim. soğuk su varsa iyi olur bende sana dua ederim dedi.

benim hayat bana göre cehennemden bir parça amcadan dua alacaz diye bıraktıp ekipmanı karşıya geçtim bir kebapçı gördüm. soğuk su var mı dedim. yok dedi.

lazım dedim. havluya sarılı buzlar var. onu rendeliyorlar. zira elekriik denen şey mazottan sağlanıyor. o da sabah saatlerinde suyu soğutmuyor. neyse aldım buzu elime kırdım falan . bardağı yıkadım . doldurdum suyu karıştıra karıştıra amcanın yanıan gittim.

amca suyu içti. gözüme baktı...

ölene kadar yaşa oğlum dedi.

bu mu amca dedim. bu dedi.

yıllar sonra anlayacaktım ne demek olduğunu.

yaşamak diye bir şey vardı. yazarken bile tüylerim diken diken oluyor.

yaşamak diye bir şey vardı. öldürmeden zamanı çöp etmeden kendini. hayatın damarlarına karışıp dolaşmak vardı.

dediğim gibi . neyse derdin onu koy bir kenara sana ne yapıyor o onu gör.

bir yere zütürüyor seni .. ve yaşamak işte dertlerle güzelleşiyor