okuyunca kendimi gördüm birader. seni tamamiyle anlayabiliyorum şu an. aynı şeyleri ben de düşünüyorum. cidden çok sıkıntılı bir durum.

edit: kendimdeki problemi özgüven ekgibliği olarak görüyorum ben. elalem bir kızı aldatır diğeriyle devam eder, biz burda çürüyoruz anasını satayım. icraat lazım. o da zor, öyle bi anda düzeltilecek bir olay değil bu durum.

edit2: bu arada hatırlıyorum ilk okul dönemlerim falandı, hep tek başıma takılırdım ben. nerdeyse hiç arkadaşım yoktu yani. sınıfın erkekleri öğle teneffüsünde gider soda şişesi kapağıyla futbol oynarlardı, ben sınıfa gelir tek başıma pinekler düşünürdüm kendi kendime. bi kaç arkadaşım falan vardı ama onlarla da çok konuşmuyordum. işte şimdi düşünüyorum da belki o zamanlar karakterimin içine işlemiş olabilir yalnız olmak. çünkü ciddi ciddi, konuştuğum tek bir kız yoktu lan. vallaha diyorum, yoktu birader. hayır kızı bırak erkek yoktu anasını satayım. belki "profesyonel destek" falan almam gerekiyordur, her ne taksa. ama cidden düzeltmek kolay değil. burda okuyan bi liseli falan varsa, git hayatını yaşa birader. sonradan cidden çok geç oluyor, çok hemde...