Bastım eve.

Kapıyı açınca annemi salonda birasını, sigarasını almış, battaniyenin altında televizyon izlerken buldum.

Selam vermedim, o da baktı sadece.

Sonra sordu:

"Nasıl geçti ilk günün?"

"iyiydi ya,arkadaşlarla falan takıldık."

"Sen ne ara arkadaş yaptın hemen? Bana bak lisenin son yılı gibi yaparsan üniversitede de senin ağzına sıçarım."

"Ne var be? Kazandık işte baba üniversitelerden birini, istediğin bu değil miydi?! Ben ne istanbul'da doğmak istedim, ne istanbul'da büyümek ne de istanbul'da okumak,ama sayende hepsi gerçekleşti" Buralarda sesim baya yüksek çıkmıştı, hatta bağırmıştım. Birden parladım, 220 volt verilen dirençli bir tel gibi..

"Sen yat kalk bana dua et" dedi kısık bir sesle

Devam etti
"Ben olmasan sen ... sonra da geberip giderdin"

Ya sus amk gibisinden bir mimik yapıp odama girdim.

Bu kadın moralimi bozmayı çok iyi biliyordu.

Etrafımda olması bile yeterliydi, tam bir kara bulut.

Sinirle odama çekildikten sonra bağırmaya başladı.

"Sen benim gibi bir annenin kıymetini bilmiyooooooooooorsuaaağağağğnnnn"

Sözünü bitirdiği gibi dolabın kapağına bir yumruk attım. Sesi duymuş olmalıki bağırdı tekrar

"Kır kır sen ödemiyosun nasılsa parasını kır her şeyi kır"

Evet, içeri gidip dünya savaşı çıkarmamak için kendimi gibtiğim bir başka gece.

Bir kere de benim için mutlu olsan olmaz değil mi anne?

Hiçbir zaman beni, akademik kariyerimi düşündüğün kadar düşünmedin,

Hiçbir zaman beni gerçekten mutlu görmek istemedin.

Hiçbir zaman ilişki kurduğum insanları sevmedin.

Hepsini benden uzaklaştırmaya çalıştın.

Hayatı yüzüme kapatmaya çalıştın.

Beni sınırladın sen...

Artık bitti.

Senden nefret ediyorum anne.

Senin beni ettiğinden daha çok...