*
nasıl anlatsam bilmiyorum ama beyler hissediyor işte insan.
babası yanında olmasa bile gölgesi yetiyor,
çünkü bi tak olsa çıkıp bi yerden gelecek, biliyor insan.
o duygu insana öyle bi güven veriyor ki beyler..
anlatamam..
babamın Almanya'ya gideceğini öğrendiğimde tahmin edemeyeceğim kadar tuhaf olmuştum.
meğer içten içe hep beklemişim be beyler.
dönecek bir gün demişim.
en omadı duş almaya gelecek demişim.
sonra belki yine gidecek,
ama sonra belki tekrar demişim.
inandırmışım kendimi lan beyler.
ama yapacak bir şey yoktu.
nedense ilk gidişinden daha çok koymuştu bu seferki.
-yolun açık olsun. dedim
-saol, sana bişey sorabilir miyim. dedi.
-evet. dedim
-kardeşin, selim. onla nasıl aranız. dedi.
"ben gittikten sonra hepiniz dağılmışsınız amk" diye düşünmesin diye hiç düşünmeden yalan söyledim.
-işlerden dolayı çok görüşemiyoruz ama iyi aramız tabi ki de. dedim.
-nerde çalışıyor şu an. dedi.
-cafede. dedim
-adı ne bu kafenin. dedi
-ımm şey neydi. ya diye kendi çapımda küçük zamanlar çalmaya çalıştım.
beni fazla uğraştırmadı ve
-dur yorulma ben söyliyim, "çamlıca" dedi.
Rüstem Abi nasıl bi ispikçi çıktıysa artık, duyduğu her şeyi babama yetiştirmiş amk.
Babam Selim hakkında benden daha çok şey biliyordu.
-hah evet aynen. dedim yalanımı devam ettirmeye çalışarak.
-okulu bırakmasına neden izin verdiniz. dedi
-bize soran olmadı ki, selim işte bilmiyor musun. dedim
-biliyorum, işte o yüzden senin de müsaden olursa onu Almanya'ya zütürmek istiyorum. dedi.
babamdan yeni duyduğum bir şeye ilk defa şaşırmamış sevinmiştim.
burda Selim'in arkadaş çevresi çok bozuktu,
oraya gidince gurbet elde sıkıya girince belki adam olurdu.
hem o benim kadar kızgın da değildi babama.
yadırgamazdı, hatta belki mutlu bile olurdu.
-iyi düşünmüşsün, burda dikiş tutturamamıştı zaten, bi de şansını orda denesin. dedim
-konuşucam bakalım. dedi
bunca anlattıklarından sonra ilk defa bir şeyin önce bana sorularak yapılacak olması garibime gitmişti.
-kalkalım mı. dedim
-olur. dedi ve ablamın odasına doğru yürümeye başladık.