Arabayı çektim şehri izleye bileceğim bir yere, amacım manzara izlemek değildi, bu dıbına kodugumun şehrine dünyasına haykırarak sövmekti…

Güneş batıyordu beyler, ve ben arabanın içinde hüngür hüngür ağlıyordum, çünkü elimden başka hiçbir şey gelmiyordu takatim kalmamıştı, zaten doğduğum günden bu yana savaşıyordum daha da nasıl savaşa bilecektim ki…

Yalnızdım doğduğum günden belli, hiç arkadaşım olmadı diye bilirim beyler.. Olduysa da ya menfaat yada çıkar için 3-5 günlük sahte dostluklarım olmuştu yalana gerek yoktu..

Akşam olmuştu dışarısı, ve aileler şehrin büyülü ışıklı manzarasını izlemeye gelmişlerdi.. artık onlara bakarak sinirden gülmeye başlamıştım ve artık imrenerek olup biten insanlara çocuklara bakarak vakit geçiriyor, neden bende bunlar gibi olamadım diyordum bunlar kimin suçuydu?