*
eylül'ün verdiği adrese varmama yaklaşık 200 metre kalmıştı.
eylül açıkta bi yerdeyse arabanın sesini duymasın diye oraya bir yere park ettim.
yürüyerek gidiyordum.
sahildeki yürüme yoluna indim.
etrafıma dikkatlice baka baka yürüyordum.
3 tane bank geçmiştim.
2 si boş, birinde de genç çocuklar oturmuş laflıyorlar görmesem de belki çaktırmadan da bira içiyorlardı.
takılmadan, yürümeye devam ettim.
2 bank ötede tek başına oturan eylül'ü gördüm.
acayip mutlu olmuştum.
koşarak gitmek istesem de ne diyeceğimi düşünmek için istemsizce yavaşladım.
aklıma bi tak gelmemişti.
stres altındayken mantıklı düşünememek hatta bazen hiç düşünememek hobilerim arasındaydı.
yine aynısını yapmış, o bazenki duruma düşmüştüm.
bomboştu beynim.
öylece mal gibi yürüdüm.
yavaş adımlarla yanına yaklaşmıştım ama hala dönüp "kim bu" diye bakmamıştı merak edip de bana.
önünden geçerek yanına oturdum.
hala bakmıyordu,
o gecenin serinliğinde uzun uzun denizi izliyordu.
ben henüz bi şey dememiştim ki
-geç kaldın. dedi
kafamda milyon tane şimşek çaktı yine birden, "ne yani sen beni mi bekliyordun" diye sevinçle bağıracaktım ki kendimi zor tuttum, sükunetimi korumaya çalıştım.
-müşterim vardı. dedim sanki beni beklediğini biliyormuşcasına.
-biz ona manita diyoruz. dedi aysel'i kastederek.
"manita" lafı normalde pek sevdiğim bi laf değildi, bir erkeğin ağzına bile yakıştırmazken bunu eylül'den duymak çok ilginç geliyordu.
ama o sevmediğim lafı bile yakıştırıyordum ona.
nasıl kör olduğum hakkında hiç bir fikrim yoktu.
-manitam olsa... diye girdiğim cümleyi yarıda keserek
-kız arkadaşım olsa bu saatte burda olmazdım. dedim.
"müşteri alıp buraya yakın bir adrese getirmesem gibsen aklıma gelmezdi verdiğin adrese gelip sana bakmak" diyememiş kendi çapımda coolluğumu bozmamaya çalışıyordum hala.
beni kıskanması içten içe deli gibi hoşuma gidiyor ama benle kedinin fareyle oynadığı gibi oynamasından nefret ediyordum. ama çaresizce kendimi ona bırakıyordum.