*
-senin şu binleri kimin dövdüğü çıktı ortaya. dedi
-kimmiş lan. dedim merakla
konuşmadan gözüyle cemil ustanın odasını işaret etti gözleriyle.
-lan olum saçmalama cemil usta'nın haberi bile yok amk. dedim
ve hemen ardından emrah'ın konuşmasına bile müsade etmeden.
-lan bin sen mi söyledin lan yoksa. dedim
-bak ikidir günahımı alıyorsun gibicem artık ha. dedi
bu tepkisi emrah'ın net bir şekilde cevabı olmuştu.
-ee o zaman nasıl oluyor da haberi bile olmayan kavganın intikdıbını alıyor amk. dedim
-burda bizde kırmızı bi pejo 106 vardı ya. dedi
-eee. dedim
-o araba o binlerden birinin arabasıymış, biz arabayı yaptık, işi bitti, eleman da arabayı almaya gelmiş, geldiğinde de telefonla konuşuyormuş, telefonda "ömer miymiş muallaknin adı" falan tarzı laflar duyunca cemil usta pür dikkat kesilmiş, çaktırmadan dinlemiş telefonu. "iyi benzettik ama" falan gibi lafları duyunca dayanamamış "mevzu var herhalde genç" diye sohbet ediyormuş gibi sormuş cemil usta elemana. eleman da mal mal seni nasıl dövdüklerini anlatmış. o an hiç bişey dememiş elemana, senin hakkında çaktırmadan bi kaç detay daha sormuş. sen olduğuna emin olduktan sonra da arabayı teslim etmiş. hemen arkasından bizim yan dükkandaki 2 elemanı arabaya atıp düşmüş arkasına. eleman arkadaşlarıyla buluşmuş bi yerde. sonra gültepeye çıkarken tenha bi yerde kesmiş arabanın önüne bizimki, 4 kişilermiş, bizim çocuklar neredeyse vurmamışlar bile ama cemil usta öldüresiye dövmüş elemanları. hatta sonlara doğru artık dayanamayıp bizim çocuklar tutmuşlar cemil ustayı.
emrah bunları anlatırken ben şok üstüne şok geçiriyordum.
beni dövmek için neden taa gültepe'ye çıkardıklarını şimdi daha iyi anlıyordum.
"vay amk" dedim o an sadece içimden.
taşları yerine oturtmaktan kafam inşaat alanına dönmüştü amk.
-amk sen nerdeydin, neden tutmadın. dedim düşünmeden.
-amk hastanede değil miydim o akşam ben mal. dedi
-doğru lan. dedim ve kendimi biraz toparladıktan sonra
-sen nerden öğrendin peki bunları. diye sordum
-bizim yan dükkandaki çocuklar anlattı bi kısmını, olayı öğrendikten sonra da cemil ustaya sordum geri kalanını da. "ömer duyarsa seni giberim" diye diye zar zor anlattı. dedi
cemil usta beni emrahla parkta elim yüzüm yara içindeyken gördüğünde mevzuyu zaten bildiği için bir şey dememişti bana.
muhtemelen çocukları dövdükten sonra tekrar bana bi şey yapalar diye aklı takılmış, sadece beni görmeye gelip gördükten sonra da gitmişti.
emrah içerde üstünü değiştirmişti,
cemil ustaya "iyi akşamlar usta" diye seslenerek bindik arabaya.
-zütüm sana emanet biliyorsun di mi. dedi az önce öğrendiklerimi cemil ustaya belli etmemem gerektiğini 3. kez hatırlatarak.
-merak etme. dedim.
o gün öğrendiklerimi cemil ustaya yıllar sonra bile söylemeyecektim.
bu, emrahla aramızda sayısını bile bilmediğim bilmem kaçıncı sırrımız olarak kalacaktı aramızda.
ilk şoku atlattıktan sonra arabada sakin kafayla bir daha düşünmüştüm de
aslında cemil ustanın bu hareketi beni o kadar da şaşırtmamıştı.
o her zamanki cemi ustaydı işte.
zütüm sıkıştığında zütümü kurtaran,
kurtaramasam bile haberim bile olmadan intikamımı alan adam,
çoğu zaman babam,
bildiği her şeyi öğretirken hocam,
o her zamanki cemil ustaydı işte...