*
öyle böyle derken izmit'e girdik.
bizim mahalleye geldik.
haliyle önce eylül'ün evine sürdüm arabayı.
bahçe kapısının önüne park ettim.
eylül'ü uyandırmakla uyandırmamak arasındaydım.
hem alkollüydü hem de derin uyuyordu.
o yüzden kucaklayıp zütürmeye karar verdim önce.
arabadan inmeden çantasından anahtarı aldım,
arabadan indim,
bahçe kapısından geçtim,
koşar adımlarla evin kapısına geldim ve kapıyı açıp aralık bıraktım.
arabaya geri döndüm,
sağ ön kapıyı açtım.
çok yavaş hareketlerle eylül'ü ensesinin arkasından ve dizlerinin altından kucaklayarak hafiften kaldırmaya çalıştım.
daha tam kaldırmamıştım ki bileğim acıyarak kendini hatırlattı yine.
hem de nasıl olsa kaldırırken uyanıcak diyerek vazgeçtim eylül'ü kucaklamaktan.
korkmasın diye kısık bir sesle
-eylül, geldik uyan hadi. dedim
ses vermedi.
sesimi biraz daha arttırarak aynı cümleyi tekrarladım.
bu sefer uyanmak istemez bir biçimde homurdandı.
hafiften sarsarak sesimi bi tık daha yükselttim.
-eylül eve geldik hadi uyan artık. dedim
-uyuyorum görmüyor musun. dedi yarım ağızla.
-peki sen istedin. diyerek zaten uyanmış olmasında da güç alarak tek hamlede kucakladım eylül'ü.
eylül zayıftı, bense boyutlarıma göre gayet kuvvetliydim,
bileğim sakat olmasaydı o haliyle maraton bile koşardım ama bileğim çok zorluyordu beni.
dişimi sıktım, "dayan ömer, şurdan şura iki adım" diyerek gazladım kendimi.
eylül kucağımda bahçe kapısından girmiştik ki
eylül'ün hala gözleri kapalı olmasına rağmen yüzündeki gülümsemeyi gördüm,
bileğimin acısı geçti o an desem inanır mısınız lan beyler?
inanmayın, geçmedi çünkü,
ama o gülümseme bana her şeyi unutturabilirdi,
ağrı falan gibimde değildi.
kapıya geldim,
ayağımla aralık olan kapıyı ittim,
içeri girdik.