Lan biraz şunu düşünün: Yunus Emre de o dönemde yaşadı, Hacı bektaş veli de, Ahmet Yesevi de bu adamların yazdıklarını açın biraz bakın bu adamlar: vur pençe-i alideki şemşir aşkına,
gülbang-ı asmanı tutan pir aşkına.. diye mi konuşuyordu. Adamlar şiirlerinde, sözlerinde "Tanrı" demekten bile çekinmemiş hiç.
Osmanlıcayı o dönem tek konuşan yer saraydı, istanbuldu. Yani benim Anadolu insanımla bir ilgisi yoktu. Saray başka Anadolu başkaydı. Saray-Anadolu iletişiminde hep sorun oldu. Bu yüzden ne yazık ki ulu Osmanlı Devletinde Anadolu insanının fakirleşmesi gibi bir şey söz konusu oldu. istanbul'da ise rumu, yahudisi, arabı toprak, et ,ekmek sahibi oldu. adı üstünde saray dilidir bu edebiyatı da saray edebiyatıdır.
Dil kolay değişmez beyler yıl olmuş 2013 hala 1923 ten sonra konuşulan dil ile 1923 ten önce konuşulan dil farklıymış gibi düşünülüyor. Sanki arapça konuşuyormuşuzda Atatürk gelmiş şunu konuşun demiş sabah kalkmışız onu konuşmuşuz gibi.