dün ptt ye gittim. içerisi her zamanki gibi ana baba günüydü. içerisi bebek arabasıyla gelen kadınlar, hiçbir işi olmayıp sabahtan kuyruk beklemeye gidenler, sıra numarası koleksiyonu olanlarla doluydu.

Bende askere gideceğim için ptt ye yatan yol paramın derdindeydim. içeride işlem gören sıra numarası 221, benim aldığım sıra numarası 274.. yani tam tdıbına 53 insan, 53 nefer, 53 dert ortağım vardı önümde.

Bilen bilir ptt de gişenin önünde bekleyemezsiniz. Her an gişe elemanının sözlü tacizine uğrayabilirsiniz. Bunu bilerekten gişe önünden uzaklaşıp kendime sıra ledlerini tam cepheden kesen bir kolon altı buldum. (bir taşta iki kuş. hem atan sırayı görebilecektim hemde olası bir depremden korunuyordum.)

Sıra numarası gişedeki memurların çalışmasından ötürü yavaş ilerliyordu 222.. 223..224 evet beyler 224 gelmedi ve hemen 225 e bastı. 225 ok gibi fırladı birden. (zaten numara 223 olduğunda 225 numaralı şahıs yavaş yavaş zütüm zütüm gişelere yaklaşıyordu. 3 gişeninde tam ortasında duruyordu ki ışık yanar yanmaz kalabalığı yarıp içeri girebilsin.)

Her neyse 225 tam işlem yapacakken "abla benim 224 dü ya"dedim.

Abla: "geçti artık" dedi

Ben: "tamam teyzeden sonra ben geçerim o zaman" dedim.

sıra numarasını kıvırıp zütüme soktuktan sonra, askerlik yol paramı aldım. kpss başvurumu da tamamladım.

Benden önce gelip bekleyenlerin şaşkınlıkları içerisinde boynumu öne eğerek kendimi ptt dışına attıktan sonra sıradan vatandaşmış gibi davrandım.

Buda böyle bir anımdır.