çok saçmalardım, bağıra bağıra şarkı söylerdim koridorda, dans ederdim, bir kızdan hoşlandığımda ona derhal açılırdım seni seviyorum, benimle bir ömür var mısın ? filan, sonra kocaman bir hayır... hiçbir şeyi giblemezdim, okula pijamayla gelirdim bazen, el hareketi çekerek törene inerdim. ben kimseyi ciddiye almadım, kimse de beni zerre giblemedi... e ne yapayım amk ? canım sıkılırdı, okulda vakit geçmezdi, hamam gibi sınıfta 40 dakika gib gibi sıralara otur otur vakit mi geçer zaten ? içimden saçmalamak gelirdi, biriyle dalga geçmek gelirdi, birinin bana möl möl bakmasından haz alırdım... hiç sevgilim olmadı, çok denedim sevgilim olsun, ya başka birini sevdiler, ya da istemediler, hiçbir zaman sevgilim olmadı... kocaman bir yüreğim vardı oysaki... en sonunda giberim milleti diyip içimden geldiği gibi davranmaya başladım... ne oldu sonunda, en azından insanlarla konuşabiliyorum artık, karşıma bir kız geldiğinde heyecanlanmıyorum, gözlerinin içine bakabiliyorum, kızlarla konuşurken titremiyorum artık... şunu anladım ki, hayat kısa, eğlenmek saçmalamak gerekiyor. onlar korkaktı, aha mal gibi yaşadılar