22 yasina geldim. Hayatta tek istedigimle olan sey universiteye gitmek. Oda calkantili bi sekilde. Daha oncesi suan onemli degil. Ama universiteye geldikten sonra gecmiste yasadigim fakirlik hala devam ediyor. Babadan hayir pek yok arada sirada anne desen zaten uzuntuden bisey olacak diye neyse.
Baba haftada 50 lira gonderiyo gondermiyo. Etrafdaki insanlar rahatca para harciyo ben cebimde 50 lirayla haftayi hatta iki haftayi yetirmeye calisiyorum. Sigara zaten somurmesi ayri dert tutun iciyorum yine yetmiyor.
Konudan konuya atliyorum icim dolu.
Bayram gelir en son ne zaman bayramlik aldigimi hatirlamam. Eyvallah baba calisiyor ama 30 binlira borcu var. Emekli ayriyetten aldigi maas bin lira. 30 binlira borcu ne yapti bu adam diye sorsan inan kimse bilmiyor ne araba aldi ne baska bisey. Annem para harcamamak icin evden disari cikmiyor ki rahatsiz. Annemle arkadaslarimdan arayarak konusuyorum kadinda da kontor yok bende de. Burs falanda yok olsa amenna. is diyeceksin kardesim calistim suan hala is ariyorum ama ariyolar bi yerden ama geri donusu yok. 5 senedir her yaz calisiyorum. Ne bir tatil yuzu gordum ne bisey.
Manita simdi izmire gidiyo kiz arkadaslariyla tatile hadi delikanli parayi basta sendr git nerde. Memlekete gidecek parayi burda kendi gecimimde kullanirim diye memlekete bile gidemiyorum.
Millete yanci olmaktan disarda biseyler yaparken boyun bukmekten ve cidden bu fakirlikten biktim.
Kufur etmeyecektim ama gercekten bu hayatin adaletini gibeyim ve amina koyim.

Edit : Ve hala insanlara guleryuzle takinmaktan ve hic bir seyi kafaya takmamaya calismaktan kendin icimde bolunuyorum.