*
gözüm hala ablamdaydı.
annem kendine gelmiş ablamla ilgileniyor hala ayıltmaya çalışıyordu.
bense çaresizce ambulansı bekliyordum.
ne kadar zaman geçti bilmiyorum ama bi süre sonra ambulansın sesini duyduk.
ablamı bindirdik ambulans gelir gelmez.
-yanına 1 kişi alabiliriz. dedi sağlık görevlisi.
annem bindi.
sirenleri yakarak çıktı yola ambulans.
bir an için arabaya binip ambulansı takip etmek istedim.
benim şahin'e dönüp baktım.
baba yadigarı şahin'in ağzı yüzü yamulmuş, bütün camları kırılmıştı.
-çağırabileceğiniz kimse var mı, gelsin arabayı alsın, biz de senle merkeze geçelim, ifadeni alalım. dedi polislerden biri.
ismen olmasa da izmit çocuğu olduğumuz için gelen ekibin hemen hemen hepsi simayen tanırdı beni.
-şimdi sırası değil komserim, ablam... dedim
sağolsun ikiletmediler, beni ekip arabalarından birine bindirerek doğru hastaneye zütürdüler.
yoldayken içimden "keşke arabanın anahtarını verseydim polislere" diye geçirdiysem de,
sonra anahtarı zaten hiç almadığımı, arabanın üzerinde bıraktığımı farkettim,
ama gibimdi değildi.
tek istediğim ablamın iyi olmasıydı.
yolda dayanamayarak kendisini görmesek de sirenlerini duyduğumuz ambulanstaki annemi aradım ablamı sormak için.
annem telefonu açtı.
ama annemin sesinden önce ablamın sesi geliyordu arkadan.
ablam resmen çığlık atıyordu.
-anne ne oldu. dedim korkuyla.
-ablan uyandı ömer ama doğum sancısı tuttu. dedi
-ama daha çok erken... demiştim ki telefon kapandı.
elim ayağım titriyordu lan beyler.
bu sefer geç olmadan direk eniştemi aradım.
-enişte, ablamı doğuma alacaklar, hasteneye gel çabuk. dedim ve eniştemin tepki vermesini beklemeden kapattım telefonu.
biz de polis arabasının sirenlerini açmış, sol şeridi kapatmış hastaneye gidiyorduk.
biz vardığımızda ablamı çoktan doğumhaneye almışlardı.
hemşireler ordan oraya koşturuyordu.
bizim doktoru gördüm doğumhaneye girmek üzereyken. yanına koştum direk.
-ne olur doktor bey, yalvarırım ablam iyi olsun. dedim gözlerim dolu dolu
"çok zor" der gibi kafasını iki yana salladı doktor.
-dua et. dedi ve içeri girdi.
annem ağlıyordu doğumhanenin kapısında.
normalde insanların güzel haberler aldığı kapıda biz annemle birbirimize sarılmış ağlıyorduk.
ikimiz de dua ettik annemle, çok dua ettik.
ağladık, dua ettik, bekledik, umut ettik ve yine ağladık.
bize bilgi veren hiç kimse yoktu. kafayı yemek için daha uygun bir zaman olamazdı.
eniştem geldi panikle. durumun aslını henüz anlatmadan sadece erken doğum olayını anlattık.
o da korkuyla bir haber bekledi içerden.
tam 3 saat hiç bir haber alamadık, o 3 saat 3 yıl gibi geçti sanki.
ve sonunda ameliyathanenin kapısı açıldı. önce hızlı adımlarla hemşireler çıktı içerden,
hemen ardından doktor göründü.
14 Mart 2006, Salı.
doktor o doğumhaneden bir hayat ve bir ölüm ile çıkacaktı...