namik

namik...

devrimci kardeşim.can yoldaşım.ve dava arkadaşım...

onunla ilk tanışmamız 1970 lere dayanır.

hiç unutmam... 1978 yılının 16 martıydı...

o günlerde istanbul üniversitesi darbe yanlısı anarşist öğrencilerin işgali altındaydı.
sayıca üniversite öğrencilerinin azınlığını oluşturan bu vatan hainleri devletin ve polisin gizli desteğiyle okulları ele geçiriyor, bizim gibi vatansever solcu öğrencileri öldürüyor, yaralıyor,dövüyor okullara girmemize engel oluyordu.

ancak 1978 yılının mayıs ayında kurulan sosyal demokratların ağırlıkta olduğu azınlık hükümeti iş başına geçince işgallerin kırılma zamanının geldiğini anlamıştık.
artık devrim kaçınılmazdı ve bir öğrenci konseyi kurmamız gerekiyordu.

işte namikle ilk o zaman karşılaşmıştık.onu daha ilk gördüğümde ne kadar cesur, yiğit ve tam bir devrimci dava adamı olduğunu o zaman anlamıştım. kısa sürede kanımız kaynaşınca müthiş bir birliktelik çıkmıştı ortaya. başında 2 mizin yönettiği öğrenci grubumuzla ortak bir akılla düşünüp tıpkı bir vücudun tüm organları gibi uyum içinde hareket ediyorduk. okullara her yere toplu olarak gidiyorduk. çünkü üniversite gibi beyazıt meydanı da işgalcilerin kontrolü altındaydı.

her fırsatta üstümüze saldırıyor, bizi yıldırmaya çalışıyorlardı.ama nafile...
yapılan her türlü provakasyon işe yaramıyordu. derslere katılmaya, saldırıları püskürtmeye ısrarla devam ediyorduk.

madem ki işgali kırmıştık.bir şekilde bunun sonlandırılması gerekiyordu.

nitekim 1 ay sonra büyü bir ayaklanma ile vatan hainlerinin gittiği kahvehaneler, kafeler,bilardo salonları, kitapçıların hepsini basıp dağıttık. yaktık,yıktık, dövdük ve birkaç vatan hainini de öldürdük.
cenazelerinide faşitlere lanet okuyan büyük bir kalabalıkla ortadan kaldırdık.
herşey vatan içindi. herşey güzel ülkemiz içindi...

ve yıllar sonra...

hayat bizi yeniden burada buluşturdu.her ne kadar geçen zaman 2 mizden de birşeyler alıp zütürsede davamıza ve ülkemize olan düşkünlüğümüz hiçbir zaman bitmeyecek...