çölde geçen üç ayın ardından nihayet esenboğa dış hatlar terminaline ayak bastım. önce evime gittim anamla babamla hasret giderdik, o günü evde geçirdim. dönüşümün ardından 10gün izin yazmışlardı, başlarda yatar dinlenirim diyordum ama içimdeki intikam ateşi.. ertesi gün işe gittim beyler. rutin mesaimin sonlarına doğru babasının odasına bir evrak bırakmam gerekiyordu. tıkladım kapıyı girdim içeri. 3 aydır görüşmemiştik. biraz muhabbetten sonra bana teşekkürlerini sundu. ben gitmeseymişim o gitmek zorunda kalacakmış, dıbına koduğum bi de pişkin pişkin söylüyor. tabi yüzüne gülümsemek zorundayım. iki türk kahvesi söyledi biri şekersiz olsun diye ekledim. winston light içerdi, bana da uzattı almadım, oldum olası sevemedim o sigarayı. kahvelerimiz bitmişti. planımın sonuca ulaşmasını geciktirdiği için sayısız küfür ettiğim ürdün meselesi aslında farkında olmadan bir kapı aralamıştı bana. ve o şok cümle. aynen aktarıyorum;
"ee madem sen beni ürdünden kurtardın bu akşam yemeği bizden olsun"
anlamadım diyebildim sadece, onu 7 yıldır görmemiştim beyler, dile kolay içimde intikam ateşinden başka hiçbir duygu yoktu evet ama o an hani olur ya ayaktan başlar bi sıcak basması yukarı doğru. işte onu yaşadım. "akşam yemeğe bize gel diyorum neyini anlamadın" dedi. efendim eşiniz çocuklar ben rahatsız etmeyim tarzında bir kaç şey gevelemiş olsamda içim içimi yiyordu planladığımdan çok daha hızlı gelişiyordu herşey.