bazen en büyük fakirlik parasızlık değildir.

annem pek bilmez tatlı kek kısır falan yapmasını. bilirsiniz yerli malı haftasında bişeyler yapıp getirilir. işte sınıfın kızları bisküvi pastalarını kısırları poğacaları dizer. işte dedim babama bizim okulda yarın yerli malı haftası var dedim. annem tabi hiç oralı değil. babam gitti bakkala aldı 3er 5 er meyve. poşette. işte okulda yemekleri sıraya bırakma sırası bana geldi sınıfa bir baktım döktürmüş hur çocukları bende aldığım meyveyi kenara köşeye sıkıştırdım.

utandım nefret ettim annemdem. hala da bişey hissetmem anneme karsı ne evlatlıkı ne sevgi adına he nefret ediyor musun hayır ama bilmiyorum.

sadece her sene yerli malı haftası olurdu ve ben her sene bu utancı bir kere daha yaşardım. tekrar ve tekrar.

belki farklı olsaydık o zamanlar suan özgüvenim bu kadar düşük olmazdı belki o batuhan gibi biri olurdum belki.