*
-üzerimizde emeğin çok, ne dersen yaparız ömer. dedi benden yaşça büyük olan eniştem.
onun bu lafına utanmıştım ama sonuçta gelecekleri için uzatmadım.
-sevim abladan başka kimsenin haberi olmasın. dedim
-eyvallah ömer. dedi
ona güvenerek çıktım dükyandan.
biraz sonra eylül aradı.
-canım naptın. dedi
-hallediyorum işte yavaş yavaş. dedim
-fotoğrafçıyı hallettin mi. dedi
-hallettim. dedim
eylül'e ilk defa bu kadar rahat yalan söylüyordum.
o mutluluktan güldükçe ben yalandan gülmeye çalışıyordum.
renk vermedim yine.
-hadi beni al da salona bakmaya gidelim artık, meraktan çatlıcam, ayrıca elbisemi de alamadım daha. dedi
-tamam. diyerek döndüm eve.
eylül'ü aldım ve çarşıya gittik.
nişanın yapılacağı salona gittik.
süsler falan yarım yamalaktı.
eylül'ün suratı asıldı.
-çocuklar para aldıkça çalışıyorlar abi, biz başta böyle anlaşmamıştık, paranın yarısı nişandan önce diye konuşmuştuk, ama bi ödeme göremedik. dedi
-haklısın. diyerek en yakın bankamatiğe giderek 2 bin lira para çektim.
geri dönüp verdim o hiç yapılmayacağını bildiğim nişan için o parayı.
çocuklar harıl harıl çalışmaya başladı. bizim şarkımız olan çelik-dilberim sıkı sıkı tembihlendi salonun orkestrasına
eylül mutlu olmuştu. bu onun benleyken son mutluluklarıydı.
bunu bildiğim için ona bakarak mutlu olmaya çalıştım ben de.
sonra çıktık salondan.
elbisesini aldık eylül'ün.
kırmızı ve üzerine çok yakışan bir elbiseydi.
orda denedi elbiseyi.
melekler gibi olmuştu.
gözlerim dolmuştu lan beyler, onu öyle görünce dayanamadım.
farketmesin diye dışarı çıktım.
içimdeki boşluğun tarifi yoktu.
-sen de baksana takımına. dedi
-ben yarın alıcam. dedim
-peki. dedi ve döndük eve.
eylül'ü eve bırakıp o istemese de "işlerim var" diyerek çıktım evden.
ilk başta konuştuğumuz gibi şehir dışından yoktu hiç kimse.
hepsi düğüne davet edilecekti.
burda izmit'te yapılacak olan nişana çok az kişi davetliydi ve sadece istanbul izmit tayfası gelecekti.
şehir dışından kimsenin gelmeyecek olması nişanı iptal etmemin vermiş olduğu vicdan azabını azaltıyordu.
öyle böyle derken akşamı ettik beyler.
güler ve necati amcaya gidecektim.
necati amca'yı aradım ve huzurevinden aldım.
ilk defa kendi isteğimle evine zütürdüm onu.
5. kata çıkarttım, beni beklemesini söyleyip aşağıya güler'in yanına indim.
çünkü ikisine de ayrı konuşacaktım,
aynı anda veda etmek olmazdı.
indim 4. kat'a. çaldım güler'in kapısını.