*
-gidiyorum anne, uzaklara gidiyorum, yeni bir hayat kurmaya gidiyorum. dedim
annem neye uğradığını şaşırdı.
-eylül, nişan?. dedi annem
-hepsi bir yalan uğruna mahvoldular anne. dedim
-ne diyorsun oğlum, açık konuş. dedi annem
-merak etme anne, anlarsın yakında her şeyi, senden son ricam sakın eylül'ü uyandırma ve şunu bil ki gitmek zorunda olduğum için gidiyorum ve çok iyi olacağım. dedim
annem ağlamaya başladı.
-anne sus, yalvarırım. dedim
annem susmadı ama için için ağlamadı bu sefer.
annemi içime çeke çeke öperek eylül'ün odasına geri döndüm.
altından bir kere öptüm, bir süre seyrettim onu ve
"hoşçakal sevdiğim" diyerek çıktım bir daha dönmeyeceğim çocukluğumun geçtiği o evden.
rüstem abi'yle anlaştığımızın aksine istanbul'da çalışacağım araba gelmişti içinde güneş ve merveyle ile birlikte. çalışacağım duraktan bir taksici getirmişti arabayı içindekilerle beraber istanbul'dan.
2008 model hyundai accent era'ydı araba.
buna binip içindeki yeni ailemle gidecektim gideceğimiz yere.
bi kaç gün sonra başlayacaktım beyoğlu'ndaki yeni durağımda işime ama önce emin olana kadar bi kaç gün boyunca ortadan kaybolmam gerekiyordu.
bu zaman zarfında da güneş ve merve'nin de yanımda olmalarını istedim.
güneş de bana güvenip yeni bir hayat uğruna bıraktı öğretmenliği.
her şeyin çok güzel olacağına dair söz vermiştim onlara.
güvendiler bana.
arabayı getiren taksici anahtarı bana verdi.
burdan sonra sadece ben, güneş ve merve devam edecektik yola.
tam arabaya binecektim ki koşarak bana doğru gelen eylül'ü gördüm.
o gelen kadar arabaya binip gidebilecek vaktim vardı,
ama yapamadım lan beyler, gidemedim öylece.
bekledim eylül'ün gelmesini.
ağlayan gözlerle geldi yanıma.
-nereye gittiğini sanıyorsun haaa.? diye bağırdı onu ilk gördüğüm yerde, evinin önünde.
-gidiyorum eylül, nereye olduğu önemli değil, senden gidiyorum sadece. dedim
-neden ömer, intikam mı alıyorsun, yıllar öncesinin acısını mı çıkartıyorsun benden. dedi
güldüm beyler.
içim yana yana güldüm.
ona son bi şans daha verdim her şeye rağmen.
güneşe ve merve'ye vermiş olduğum sözleri yutabilecek kadar cesurdum o an.
son bir şans daha verdim ona.
-emre'nın sana verdiği o çanta, o benden aldığın resim var mıydı içinde? dedim
-bilmiyorum. dedi eylül
"vardı" dese belki yine affetmeyi seçecektim onu, gidemeyecektim ama "bilmiyorum" diyerek yalan söylemeyi seçmişti eylül.
-ne kadar değerliymiş meğer geçmişiniz. dedim eylül'e doğru bir adım atıp.
burun buruna duruyorduk.
nefesi nefesime değiyordu.
öpebilsem öpecektim.
dokunabilsem yakacaktım,
affedebilsem ölecektim.
her şeye rağmen onda bırakmayı düşündüğüm o çok değerli kolyeye boncuk kolyesine takıldı gözüm.
gözlerimin içine baka baka, beni kaybedeceğini bile bile halan yalan söylemiş olmasından dolayı bir çırpıda elimi eylül'ün boynundaki kolyeye attım ve koparıp aldım onu.