bizi yaratan tanrım, kimde kabahat?

ne hale geldi benim garip ömrüm, dönüşü olmayan yollara girdim. bomboş yaşayıp giderken karşıma dönüm noktası olacak şeyler çıktı, elimi uzattım,her şey taşa döndü. bu çukurdan kurtulmak istedim. daha dibe battım. bir insan üniversite kazandığına, hemde diplomasının hatrı sayılacak bir üniversite kazandığına gram sevinmez mi lan? gram heyecan duymaz mı. umrumda bile olmadı. içim zift dolmuş, kapkara olmuş gibi hissediyorum. acı,saf acı hissinden başka bir şey hissetmiyorum. bazen durduk yere ne hikmetse bir motivasyon geliyor. lan neden güzel bir şeyler de olmasın? bugün değil belki, yarın değil,ama ondan sonra ki gün.. neden her şey yoluna girmesin? neden uzanacağın bir dal çıkmasın karşına diye bir kıvılcım geliyor. biraz moralim düzeliyor gibi oluyor. bir kaç dakika sonra iyice dibe çöküyorum. ailemle gram iletişimim kalmadı. annem de babamda yanıma gelince rahatsız oluyorum. hemen tersliyorum. onlarında benden bir beklentisi kalmamıştır zaten. kimse bir şey söylemese de yaşadığım depresyonun herkes farkında. ha ama ailenizden başka kimse bu adam neden böyle diye düşünmüyor. buna emin olun. baba diyor ya,ne dost kalır ne sevgili, deli olur insan deli, uzanmaz bir dostun eli, huzurunu kaçır da gör.. hedefim yok, amacım yok, gençlik enerjim yok, yaşayan bir ölüyüm. çok büyük umutlarla bazı şeyler için kollarımı sıvadım, elimden geleni yaptım. yaşadığım hiç bir şeyi unutamadım. neden böyle,bu gibtiğimin dünyası neden böyle diye düşüne düşüne kendi kendimi erittim, tükettim. her gün daha kötüye gideceksen, ertesi güne uyanmanın ne anlamı var ki? şuanda gözüm kesmiyor camı açıp aşağı atlamayı,ama yavaş yavaş olacak sanki. gözümün feri yavaş yavaş kaçıyor.