çocukluğuma dair ilk hatırladığım şey sünnet oluşumdu. 3 yaşında falanmışım. çok korkmuştum. polisi aramıştım telefonla. herkes gülmüştü bana. bizimkiler sonra polisi aramıştı böyle böyle olay oldu diye. babam ismini söyleyince karşıdaki polis öğretmenim diye yanıt vermişti. o çocuk o gün üniformasıyla sünnetime gelmişti. o günden sonra polis olmak istemişim bir süre nedense.
çocukluğumdan hatırladığım bir başka şeyse inatçı ve sinirli oluşumdu. 5 yaşındayken anannem beni kuran kursuna yazdırmıştı bir de rahle almıştı. rahle herkesin ilgi odağı olmuştu. 2 gün sonra rahle kayboldu. hep böyle dalgın bir insan olmuştum zaten. 2 gün sonra samet diye bir çocuk benim rahlemle sınıfa gelmişti. ben çok sinirlenip Kuran'la çocuğun kafasına vurmuş sonra da çocuğun kuranını yırtmıştım.
kuran yırtınca imam kovmuştu beni. dinle aram o gün açılmaya başladı. babam ateistti zaten. annem inanırdı ama namaz oruç falan takmazdı pek. okulla aramın açılması da anaokulunda olmuştu. bir yıl kuzenimle beraber gittim ana okuluna. o yılki öğretmeni sevmiştim. ertesi yıl kendi yaşıtlarımla beraber de gitmemi istemişti annem. okulun ikinci haftasında hoca beni sütünü iç diye azarlamştı. bir daha gitmedim o yıl ana okuluna. ne zaman sinirlensem o kadının beni azarlarkenki ifadesi gelir aklıma. tuhaf bir şey tabi.
bir diğer önemli olaysa ailemin benim akıllı olduğumu keşfetmeleriydi. bir arçelik reklamı varmış televizyonda. rakamlar yazıyormuş 14900000 gibisinden. ben de okumuşum o rakamları. reklamı ezberlediğimi düşünüp bana farklı rakamlar okutmuşlar. milyonlara kadar okuyabiliyormuşum. şaşkınlık içerisinde bir çocuk kitabı getirmişler ve okutmuşlar. bildiğin okuma biliyormuşum. bunun üzerine bizimkiler beni ikinci dönem için babamın sınıfına yazdırmayı düşündüler.
daha sonra o işten vazgeçip beni direk ikinci sınıftan başlatmayı düşündüler. bir sürü de hikaye kitabı aldılar okumamı ilerletmem için. her akşam bana matematik işlemlerini çarpım tablosunu falan öğretiyorlardı. okula gidecek yaşa geldiğimde beni birinci sınıftan başlatmanın daha doğru olacağını düşündüler. okul hayatım tak gibi başlamıştı. okuldan nefret ediyor öğretmenin dediklerini yapmıyordum. evdeki herkese bağırıp çağırıp vuruyordum. beni ilk o zaman pgiboloğa zütürdüler.
pgibolog beni oyuncak bir evin önüne zütürdü ve hadi oynat dedi. ben de doğal olarak babayı televizyon karşısına anneyi mutfağa kardeşleri de beraber odaya koydum. kardeşleri dövüştürdüm falan. aptal görüşme geçti öyle. sonra diğer odada adam annem ben konuşmaya başladık. adam, baba biraz pasif abi de ondan rol çalmaya çalışıyor dedi. ben adamın bu dediğini anladım ve çok sinirlendim. benim babam pasif falan değil huur çocuğu. senin doktorluğunu gibeyim diye bağırdım adama. sonra beni çocuk pgibiyatrisine zütürüp ilaç yazdılar. çayıma damlatıyorlardı ilacı.
çocukluğumun geri kalanından hatırladıklarım abimin ergenliği oluyor aynı zamanda. zor zamanları yani hayatımın. o zamanlar evimiz falan yoktu babam arabayı da satmıştı. arka sokağımızdaki lise dağıldığında hep oradaki liseli çocukların yanına giderdim. lisenin maskotu gibi bir şey olmuştum çok hızlı ve yaratıcı küfür ettiğim için. benle küfür yarışı yaparlardı millet hep kola çikolata falan alırdı bana. sonra git şu kızın eteğini aç ya da şuna pandik at falan derlerdi. ben de yapardım kızlar da benim yaptığımı görünce güler geçerlerdi.
o yılları düşündüğüm zaman toplumun muhafazakarlaşmamış halini görüyorum aslında. akşam balkonda iki bira içmenin kimseyi rahatsız etme ihtimali yoktu mesela. daha dürüst ve daha günahsızdık galiba. şimdi kenar mahallelerde bonzainin, ucuz gibişmelerin, internetin çağında ölümler bile kolpa.