en eziği de benimkidir ama mazidir deyip rahatlamak için anlatayım.

ilkokul'da korkak bi' çocuktum. fakirdik. annem mesela, gün aşırı ottan taktan sebeplerle döverdi beni. rafadan yumurta yemediğim için döverdi, fazla sesli gülüyorsun der tokatlardı. süpürgenin sapıyla döverdi dışarıda azıcık fazla dursam.

neyse böyle olunca ezik bir çocuk olarak tam bir reek gibi kimseye el kaldıramazdım. korkak bir çocuktum. beni zevk için dövmek isteyen arkadaşlarıma bile sadece savunma yapardım. bütün bunlar güngören'de yaşanıyor işte.

bir gün mahalleden bir eleman suratıma durduk yere yumruk attı. 8 yaşındaydım. sallanan dişlerim dökülmüş, ağzım kanamıştı. eve gittim ağlayarak. babam genelde kahvede olurdu işte olmadığı zamanlarda ama o zaman nasılsa evdeydi işte. beni gördü o halde. ne oldu dedi. olanları anlattım. sen niye her önüne gelenden dayak yiyorsun deyip beni evire çevire dövmüştü. şefkat beklerken yediğim dayağın hayal kırıklığı da bambaşka oldu tabii. adam allah yarattı demiyordu. annem de araya girmezdi. akıllansın, adam olsun diyerek bir köşeden yediğim dayağı izlerdi. tek kıstas vardı, ölmemem.

evet, beyle bu gibi sebeplerden dolayı çocukluğumda kimseyle konuşmuyordum. uzun yıllar günde 5-10 kısa cevapla yaşamışımdır yeminle.