çünkü annem hep cevabı olmayan daha doğrusu veremediğim sorular sorar hep...

hayatta en çok canımı anneme karşı boynu büküklüğüm yaktı. bi soru sorduğunda ve cevap veremediğimde boynumu eğmişliğim... ona karşı rezil olmuş hissetmişliğim.

hayatta en çok canımı annemin sorduğu sorular değil, o soruların cevapları... anneme veremediğim, içimde çığlık cevaplar.. onlar yaktı.

annem "o nasıl?" dedi...

bilmiyorum ki dedim, boynumu eğdim!..
nasıl dedi şaşırarak.

bilmiyorum anne sorma dedim.

anladı yine, peki dedi... üzüldü. yine üzüldü annem. ahhh etti.
bişey demek için kaldırdı kafasını. deme anne bişey dedim... deme. boşver... kader... belki de bedel. deme dedim boşver.

peki oğlum dedi. ama merak ettim! ailesi mi ?..
öyle olsa ne değişir? olmasa ne değişir ki anne dedim..
sustuk.

annem de sustu. "o" sustu...

herkes sustu, herkes sessiz. içimdeki ses susmadı. bi onu susturamıyorum. susmuyor.
bıktım içimdeki seslerin haklılığından ve bıktım lanet kalp kırıklıklarından...

ve.
ve anladım ki, canın daha fazla yanıyormuş gerçekten ama gerçekten istediğin an.