ulan yeni aklıma geldi; acemi birliğindeyiz ( kastamonu) 2014 yılı 7 mayıs'ta başlamıştık, tarihi veriyorum ki kış olmadığı anlaşılsın, ama ne hava var 40 gün boyunca 35 gün yağışlı geçti, hem de ilk haftalar dolu yağıyordu.

neyse, çok yağmur yağdığı için fazla eğitim de olmuyor yağmur başlayınca hemen amfiye alıyorlardı tüm bölüğü tsk'nın videolarını açıp zaman geçiyordu, bazen de komutan izin verirse haberleri izliyorduk.

bölük olarak atışları neredeyse tamamlamıştık, sadece silahlı 50 metre koşu ve grup halinde atışlar kalmıştı.

o günde fena yağmur yağıyor ama mübarek sabah başladı öğleden sonra 4 oldu saat hala devam ediyor, komutanda giberim artık yeter yattığınız dedi, bölük olarak zaten amfideydik sabah silahları almıştık, herkes silahını alsın dışarıda yürüyüş kolunda istiyorum.

hadii neyse aldık çıktık, ama nasıl bir yağmur arkadaş 1 dakika içinde zaten sırılsıklamız, atış alanıda uzak 1,5 km, bölük olarak verdi gündoğan marşını bağırarak gidiyoruz yağmurun altında ama beyler böyle bir zevk yok gerçekten o an daha farklı hisselere kapılıyorsun.

neyse geldik atış alanına, 500 metre silahlı koşu yapılıyor ardından üçerli gruplar halinde ( askerde herkesin badisi olur 2 tane) onlarla atış yapılıyor, 1.5 saat geçti atışlar bitti, uzun sürmesinin nedeni bölükte 250 asker var ve herkes 12 mermi atıyor, önce 25 mt, 50 ve 75 mt atışları oluyor.

geri dönerken de aynı marşla döndük hala yağmur devam ediyor tabi, ama cidden çok farklı bir duygu beyler, gidin askere korkmayın hayatta görebileceğiniz, yaşayacağınız eşsiz bir tecrübe.

not: koğuşlara geldik beyler, denizde 1 saat kalsak bu kadar ıslanmayız, herkes don atlet asıyor etrafa kamuflajlar, ranzada, pencerede çoraplar filan, manzara şahane.

ama şu laf vardır ya "Allah askeri korur" diye cidden doğru beyler 250 kişiden tek kişi hasta olmadı, beni etkileyen olay budur.