şükür ki sabah olmuştu. hava aydınlanmaya başlarken mevzinin etrafını dolaşmaya başladım.

ilk dikkatimi çeken irtibat hendeği olmuştu. gece görmemiştim. benim mevzimin 5m arkasından başlayıp 200m uzaklıktaki uçaksavar mevzisine doğru giden, 1.2m - 1.3m derinliğinde bir hendek.
"dıbına koduğumun binleri" dedim içimden. "işlettiler beni" diye söylenirken hendeğe doğru yaklaşıyordum ki görmeye başladığım şeyleri anlamlandırmak hiç zor olmadı. kemikler... boy boy, sayısız, hendek boyunca...
hendeğin içine girmeden uçaksavar mevzisine doğru yürümeye başladım. 3-4 metrede bir kafatası vardı. önce hayvan kafataslarını gördüm, daha sonra da insan..! hayvan kafatasları daha çoktu.

biraz yürüdükten sonra hendek içindeki kemikler azalıp sonunda bitti. arkama doğru dönüp benim meziye baktım. her taraf dikli taş doluydu. şekilsiz oldukları için hiç dikkatimi çekmemişti. en büyüğü 50cm kadar olan, bir düzen içinde, ama adi taştan, bazısı kırık, bildiğin mezar taşları. fakat hiç birinde yazı yok. tüm mevziyi her yönde 50 metre kadar çevreleyen yüzlerce dikili taş..!

"vay aminyum, şimdi sıçtık"

daha sonra yönleri dikkatimi çekti. hiç biri islami usul ile gömülmemişti, çok eski olduklarını düşündüm. keşke bu kadar olsaydı... heyecanla hendeğin üstünden atlayıp tepeyi tırmanmaya başladım. dönüp geri geri yürümeye devam ediyor bir taraftan da küfür ediyordum.

benim mevzi tam ortada olacak şekilde birbirinin içinde 5 çember oluşturuyordu taşlar.

"aminyum ki ne aminyum"