tırmanış bitmişti. mevzi odasının önünde toplanmış komutanın bizi çiftlere ayırıp "dağılın" demesini bekliyoruz.

devremle konuştuklarımı düşünüyordum.
bilirsiniz böyle yerlerde çokça hikayeler anlatılır. hemde abartıla abartıla. ama başıma gelenlerden sonra sorgusuz sualsiz inanmıştım. karpuz hariç!!!

demek ki herkes garip birşeyler yaşıyordu. ama hepsi farklı farklı. diğerlerinden de öğrenmeye karar vermiştim. yarın ilk iş bu olacaktı.

derken, "dağılın" komutu ile irkildim. vücudum programlanmışçasına kendiliğinden dönüp mezarlık mevzisine hareket etmeye başlamıştı bile.
birkaç metre ilerlemiştim ki çiftler halinde olmamız gerektiğini hatırlayarak etrafıma bakındım...