Her tenefüs zili çalınca kantine koşan arkadaşlarım beni çağırdığında birazdan inerim deyip geçiştiriyordum, aslında aç karnımla okulun bitmesini bekliyordum, söyleyemiyordum onlara, gurur be panpa bizdekide.Eve gittiğimde 1 tabak yemeği paylaştığım ailemin gözlerindeki umut aslında hepsinin cebindeki paradan değerliydi benim için.

Herşeye rağmen bizimle olan bir babamız vardı, şimdi düşünmüyorum değil.

Onun yerinde ben olsaydım bu kadar güçlü durabilirmiydim diye.