etrafımdaki insanların teker teker gittiklerini hissediyorum. en yakın arkadaşım dediğim insan, bana karşı tavır almış, benim yaşadığım hayatı kendisi yaşayarak hava atmaya başlamış... insanlarla aramın gün geçtikçe bozulduğunu hissediyorum. insanların tek bir hatasını bile çekemeyecek duruma geldim. neden bu şekilde oldum? her şeyden soyutlandığımı, birer 'hiç'ten ibaret olduğumu düşünme noktasına geldim. belki de öyleyimdir bilemiyorum. ara sıra aklıma geliyor bu soru 'ölürsem cenazeme kimler gelir?' sanırsam ailemden başka kimse gelmez...

herkes gibi takılıp, sağda solda mekanda check-in atıp, intagrama içki şişesi, arabayla foto koymadığım, karıların zütlerine şaplak atmadığım için soyutlandım belkide...

yalnız olmak değil beni üzen, yalnızlık düşüncesidir üzen...

http://www.imgim.com/7630inciq6888600.jpg