üst edit: bunları neden anlattın derseniz vicdanımı bir neebze olsun rahatlatmak için eğer ki bu gönderiden kendinize bi ders çıkradıysanız ne mutlu size

bundan 2 ay önce sahil kıyısı bi kentimizin cafelerle çevrili denize nazır lüx bir semtinde yabancı dil kitabı almak için okulun belirlediği kırasiyeye doğru yola koyuldum cebimde 100 lira para var kitaplar 95 lira
yolda denize nazır bir cafe tarzı mekandan atılan daha doğrusu küfürler edilen aşşağılanan 2 çocuk gördüm birisi yiğenim yaşında diğeri kardeşim yaşında bunları bir süre izledim üstü başı toz ve kir içinde yorulmuş olmalılar ki birsi kaldırıma yığılıverdi ve abisi ile konuşmaya başladı elindeki çuvalı yere devirdi ve tenekeleri saymaya başladı bende daha fazla dayanamayıpyanlarına gittim
ben *
küçük kardeş -
büyük kardeş +
• merhaba nasılsınız
+iyiyiz abi sen nasılsın
-oho oho oho
• ne oldu kardeşim hasta mısın
+abi kardeşim zor işitiyor o seni duymaz
• mm isimleriniz nedir sizin
+ben muhammet kardeşimde ahmet
-ne oldu abi
+abi ismimizi sordu
• okula gidiyor musunuz kaç yaşındasınız
+ben 3.sınıfa gidiyordum kardeşimde 1. sınıfa yeni geçicekti geçen sene buraya geldik
• (o an varya içim sızladı) karnınız aç mı?
+...
-...
biraz sesizlik yaşandı ve ben
• hadi kalkın gidiyoruz dedim
+nereye gidicez abi bizim kutu toplamamız lazım
-abi nereye zütürcek korkuyorum
• yemek yicez çikolata yicez hadi gelin benimle bana güvenebilirsiniz benden zarar gelmez
aslanlarımın elinden tuttum ve gidiyoruz
+gel ahmet korkma yemek yicez
bu aslanları dönerciye zütürdüm birer döner yedirdim ardından güzel güzel 3 5 konuştuk elindende çuvalı bırakmıyor herkese inat herkesin pis bakışlarına rağmen o güzel kardeşlerimi en güzel yerlerde yemek yedirdim ardından ceplerine büyük olanın 15 küçüğün 10 lira koydum ve tembihleyerek evlerine yolladım ama bi yandna da izliyorum acaba başlarına bi iş gelicek mi diye zaten akşam oluyordu bunları biraz izledikten sonra semtin aşşağı kısımalrına doğru küçük bi mahalleye girdiler ve güvenli bir yer olduğunu sezdiğimde takibi bıraktım
şimdi gelelim vicdan azabı çekmemim nedenine cebimde 100 liranın keşke 100ünü de bu çocuklara ve ailesine harcasaydım evlerinin yerini öğrenseydim düzenli yardım paketi yollasaydım ısınma yiyecek ihtiyaçlarını karşılayabilseydim ama yapamadım beyler şu satırları gözlerimden yaşlar süzülerek yazıyorum kimseye anlatamaım prim yaıyor diyenler çıkar diye o mekan sahibinide dövmediğim için kendime kızıyorum utanıyorum ve her gün onlarla karşılaştığım saate oraya gidiyorum belki gene gelirler diye ama olmuyor sözlerimi şu meşhur şiir ile bitirmek istiyorum
Gözlerin arşa bakar, yüreğin ufka
Hıçkırarak sanki yarışacak bulutla
Belki yarın diner diye
Bekliyorsan umutla
Açık tut umut kapılarını yıkılma
Ama
Yüreği titrek,
Bebek
Belki elindeki son lokma