Bir sessizlik oluştu o an.
Cevap veremedi.
• evet benim için değerli dedi. Esma.
• ondan mı Mert hastane de Esma? Ondan mı bu çocuk ölmek istedi?
Ondan mı başkasının kollarına attın kendini. dedim.
Cevap vermesini beklemeden, telefonu kapattım yüzüne.
O an ne kadar doğru yaptım bilmiyorum ama öyle yapmam gerektiğini hissettim. Yaptım.
Hiç bir şey söylemeden Nihalin anlattıklarını dinliyordum.
• Telefonu kapattıktan sonra olduğum yere yıkıldım kaldım mert.
Bir yanda sen ölüm ile yaşamak arasındasın, bir yanda çocukluk arkadaşıma hiç davranmadığım kadar kötü davrandım.
Kadın pgibolojisi işte ne yaparsın. Birisine patlamam gerekiyordu oda Esmaya denk geldi.
Kendimi toparladım, Nermin teyzenin yanına vardım.
Varmı senden bir haber diye. Ama maalesef senden en ufak bir ilerleme yoktu.
Sandalyede uyuya kalmışım. Nermin teyzenin Nihal diye seslenmesine uyandım.
• Bir haber mi var noldu Nermin teyze dedim.
• Hayır, yok kızım hadi sen evine git dinlen biraz, biz bir gelişme olursa sana haber ederiz dedi.
• Yok, Nermin teyze ben iyiyim desem de mantıklı açıklamalar yaptı eve gitmek zorunda kaldım.
Seni orada yalnız bırakmak istemiyordum.
Sanki ben gittiğim de öleceksin mert ben oradayken bir şey olmayacak gibi hissettim,
o an zorda olsa gittim işte. Yarın sabah 10 gibi falan geldim.
Hala bir gelişme yoktu senden. Annen baban hiç uyumamıştı. Bir ara annen yorgunluktan bayıldı, Baban ise onun yanına gitti onunla ilgilendi ikisi de ortalama 4-5 saat kadar uyudular.
Onlar için de iyi olmuştu. Dedi.