Püsküllü çantasından sigarasını çıkardı, tokia Çakmak ile sigarasını yaktı derin bir Fırt aldı.
Bir soru soracak oldum. "Anlatacaklarım bitmedi" dedi. susturdu,sustum.
• Uyudukları sırada kantine gittim, Su almak için o an Esma aradı. Bakmadım.
Tekrar aradı yine bakmadım. Daha sonra bir mesaj geldi telefona.
"Mert kendine geldi, çabuk gel" diye Esmadan.
Ben Onu aradım bakmadı.
Kantinin olduğu yerden senin kaldığın yere nasıl vardım inan bilmiyorum mert.
Senin yattığın yerin kapısında Esmayı görünce şok oldum. Yanına gittim.
Ağlıyordu, sevinç Göz yaşımı yada, pişmanlık gözyaşı mı bilmiyorum ama beni görünce ağlaması daha da arttı.
Hıçkıra, Hıçkıra ağlıyordu.
Teselli etmek hiç içimden gelmedi, zaten sen kendine gelmişsin, içeriden doktorun çıkmasını bekledim.
Nermin teyzeye bile haber vermek aklıma gelmedi.
Sen hayata gözlerini yeniden açmıştın Mert.
Ben sevinç gözyaşı dökerken allahima şükürler olsun derken hala ağlamakta olan Esmaya, Ellemedim, ağlamasına, sanki karşımda çocukluk arkadaşım değil de bir düşmanım duruyordu. Doktorun senin yanından çıkışı kaç yıl sürdü bilmiyorum, mert.
3-5 Dakika durmuştu yanında ama bana yıl gibi geldi.
• yakınları siz misiniz dedi Doktor.
• Evet, benim, dedim.
• Şuan durumu hala kritik ama iyi bir gelişme oldu, galiba mert hala hayata tutunmak istiyor. Dedi.
Doktor yanımızdan gitti.
Esmaya döndüm “ Annesi ve babası gelmeden bir an önce buradan git” dedim.
• Bu kadar mı nefret ediyorlar benden dedi.