Merhaba ben Yusuf.
Üstü başı kül kokan, Neşet dinleyen, dünyada bir başına kalmış saçı sakalı birbirine karışmış adamlardan biriyim.
Ankara'nın en gürültülü sokaklarında yaşadım dünleri. Bugün en ıssız yerdeyim yalnızlık başkentinin unutulmuş mahallelerinin birinde ve hiçbir önemi yok yarınların.
Artık yarın diye birgün yok isli odamın duvarında idam edilmiş takvim yapraklarında. Bir hayal uğrunaydı bütün kayboluşlarım. Bir kadın ve bir erkek. Aslında tüm hikaye bundan ibaretti.
Bundan ibaretti bütün hikaye. Hikaye bitti ve yarım kaldı adam.

Mine. 1.65 boylarında, esmer tenli, gece gözlü, güldüğünde günü dağlara düşüren mahallenin en güzel kızı.
Saçlarının dalgasına bir ömür harcanacak kadar masum ve gökyüzü gibi mavi yürekli, uğruna şiirler yazılacak kadar sevilesi o tatlı kız.

ihanet meleklerinin önünde diz çöktüğü adam, Emre. 17 yıllık 'kardeş' dediğim tek insan. 7 yaşımda okuldaki ilk günümüzde tanıştık Emre'yle. Üniversiteye kadar aynı okulda aynı sınıfta aynı sıradaydık hep.
Kavgalarımız, kahkahalarımız, gözyaşlarımız hep aynıydı. Öyle birbirimizi tamamladığımızı falan söylemiyorum. Ekgibliğimiz de birdi fazlalığımız da.
10 yıl önce okul bahçesinde sağa sola uçuşan sararmış yapraklara bakıp birbirimize verdiğimiz söz geliyor aklıma :
'Eğer birgün hayat bizi de böyle savurursa uzaklara ne yapıp edip yanyana geleceğiz yine. Ölmek için.'