2.ameliyatımdan sonra 1.sınıfa başladım. seneler boyunca annem ve ben doktor doktor gezdik istanbulda. gezmediğimiz doktor kalmadı artık yavaş yavaş büyüyordum ve büyüdükçe aklım eriyordu ve çektiğim sıkıntılar devam ediyordu. yeni tanıştığım birisi ismim yerime yanağıma ne olduğunu soruyordu. sokakta gezerken beni gören insanların bazıları ağzına noldu dişine noldu gibi canımı sıkan sorular soruyordu bende ameliyat oldum diyordum. fakat bu durumdan rahatsız olmaya başlamıştım yinede annem bana şükretmeyi öğretti. daha da kötü olabilirdim. asla allaha isyan etmedim. bir gün ameliyat olup bu durumdan kurtulacağıma inanıyordum.
şu an lise okuyorum ve hayatımda hiç sevgilim olmadı. çünkü sokakta sevgilim bana garip garip bakan insanlar görmek istemezdi. afedersiniz ama bu aslında hiç gibimde bile değil. sümüklü bi kızın bana aşkım demesindense sadece sokakta insanların bana bu soruyu sormaması yeterdi benim için...