insanlardan bu kadar tiksinmemin sebebini sorguladım yıllarca. insan sürekli mutlu olmak zorunda mıydı anlamıyordum. doğduğum günden beri insan hep mutlu olmaya çalışıyordu. zaman geçtikçe insanların mutlu olmak için yaptıklarından dolayı tiksinmeye başlamıştım. tamam ben de bir tak parçasıyım. tanrı hiç beklenmedik bir anda beni altından kaçırdı bunu da biliyorum. ama diğer insanları tanrı altından kaçırmadıysa ben bir tak parçası olarak nasıl tiksinebiliyorum bu insanlardan. yıllardır düşünüyorum, düşündükçe yine tiksiniyorum. sanırım bir tak parçası olmamdan dolayı ne mutlu olabilme özelliğim ne de insanlara tahammül edebilme özelliğim var. sonuçta ben, beklenmedik bir anda alta kaçırılan bir tak parçasıyım.