12 ŞUBAT 2011 Ne mi? O gün bir telefon geldi arayan annesiydi höngür höngür aglıyordu normal ağlamasından çok daha beter şekilde ağlıyordu ve bana ağlamaklı bir ses tonuyla ÖZLEM hayatını kaybetti dedi o an kalbim tutulmuştu odamda baygın düşmüştüm 1 saat sonra kendime geldiigimde ağlayarak kıvranarak yerde yatıyordum babası 1 hafta sonra cenazeyi ankraya gömmek için beni aradı ve ağlamaktan cevap veremiyordum intiharı deniyordum yeter diyordum sevdiginiz parçanız gitmişti puzzle tamamlanacakken herşey darma duman olmuştu hayatım iyice taka sarmıştı babası 1 hafta sonra beni antalyadan aldı cenzaye zütürecekdi ağlmaktan nefesim kesiliyordu onu göremiyordum.. duyamıyordum.. sevemiyordum.. saçını okşayamıyordum.. onun kokusunu içine çekemiyordum ağlıyordum.. öğle namazına doğru kalkacakdı ayakta duramıyacakdım mezarlıgın ismi karışık birşeydi bayınmıydı neydi tam hatırlamıyorum ifşa ederdim.. Beyler o topraga gömdüklerinde ben ağlamaya ve bağırmaya başlamıştım benide gömün diye beni güçlükle tutuyorlardı annesi babası perişan halde onlarda yıkılmıştı fakat benim ömrüm özlemsiz nasıl geçecekdi.. Artık iyice bitmiştim o an onu gömdükden sonra birdaha göremeiyecekdim özlemi özlüyordum artık hayatım bitmişti her gece ağlıyor biralarla ayaga kalkıyordum.. ve gömdükden sonra 2 gün boyunca ankarada kaldım ve ardından babası tekrardan manavgata bırakdı beni 2 gün boyunca ağladım gelirken ağladım artık hiçbir amacım yok idi. hayatımın kararmasını anlatamıyor anlyamıyordum doğru düzgün konuşamıyordum ev hali desen giblerinde değildim bir gün gelip niye ağlıyorsun demedidler ben iyice odama kapandım 9. sınıfta sınıfta kalmıştım herşey bitti derken ailem tekrardan memlekete dönme kararı almıştı dayanamıyordum.. artık aylar öylece geçiyordu özlem rüyalarıma giriyor ben kalkıp aglıyordum dayanamıyordum günler saatler durmuyordu onu özlüyordum gerçekten özlüyordum pskiyatri dahi gitmedim... anlatamıyordum. her gece bira alıp ağlıyordum birayla kalkıp birayla ağlıyordum hayat benim için bitmişti artık dönüm noktam yoktu gülmüyordum gülemiyordum ve ağustosda memlekete gidiyorduk taşnıyorduk resimleri hala aklımdaydı vede geldik memleteke kiraya verdigimiz evimizi 1 ay önce boşaltma emri vermişti ben odamı toparladım ve yine bakmaya başladım yine tavana yine ağlamaklı ve resmini arıyordum resmi yoktu delirmiştim evdekilere çatmıştımr resim yoktu kayıp olmuştu nereye gittigini bilmiyordum sadece resimlerini istiyordum onla motivasyon olmaya çalışıyordum bulalamıştım artık iyice darma duman olmuştum özlemden hiçbir eser yoktu bunun üstüne hattımda kapanmıştı hattı bi gayretle açtırdım annesinden yeni bir resim isteyecekdim fakat olumsuz çıktı ne annesinin neden babasının numarası yoktu hat kullanılmaktaydı artık tamamen bitmiştim hayatım özlemin gözlerine bakarak geçiriyorken bitmişti acı duyguyla bundan sonra ne olacakdı onu düşünüyordum özlemi düşünerek bu şehirdeki hayatımı düşünüyordum...