O pazar gününü hiç unutmuyorum unutamıyorum.
Ekgib kalan yarım kalan o pazar gününü.
O gün yine Esmadan önce geldim buluştuğumuz cafeye.
Yine her zamanki gibi geç kaldı tabi.
Alışmıştım onun geç kalmasına.
Bu sefer beni düşündüren geç kalması değildi.
Yüzündeki anlam veremediğim ifadeydi.
Buz gibiydi o gün Esma.
Gözlerine baktığımda her zaman gördüğüm şeyi görememiştim.
Yine üstünde durmadım.
Zaten onu öyle görünce ona anlatacak ne heyecanım kaldı nede başka bir şey.
Yine de laf olsun diye anlattım.
O Kadar istekli olmasam da
Ben sevinir sanıyordum en azından ama
Esma ne yaptı Sustu.
Hiçbir tepki vermedi.
Konuşmadı ağzını açıp bir kelam etmedi.
Sevinmedi bile.
Yüzü ölü bir insanın soğukluğunu taşıyordu.
Ne diyeceğimi bilemez hale geldim onun karşısında.
Sustum, ben susarsam belki o bir şey söyler dedim.
Konuşmadı.