Arkasına bakmadan gitti beyler.
Gitti dıbına koduğumun kızı başka bir şey söylemeden gitti.
Dilim tutuldu.
O an beyin amcıklaması geçirdim.
Heykel gibi kaldım.
Arkasından koşup da “Dur gitme”diyemedim.
Gözlerim bile donmuştu sanki o an.
Kapıdan çıkana dek arkasından baktım sadece.
Kapıdan çıktı gitti ama ben hala kapıya bakıyordum.
Sanki gelecekmiş gibi.
Hiçbir şey düşünmüyordum. Daha doğrusu düşünemiyordum.
Şuan sizi o anki hissettiklerimi kesinlikle tarif edemem.
Şuan bile gidişini anlatacak bir söz bir kelime bulamıyorum.
Bir karşılığı yok şuan bile o gidişini açıklayacak benim için.
Benim kalbimde aklımda gönlümde ayrılık yoktu.
Karaya vurmuş bir balık gibi kala kaldım.
Ölmek ile yaşamak arasında o an.
Hatırlamıyorum kaç dakika daha baktım o kapıdan belki gelir diye.
Garsonun “Başka siparişiniz var mı? Efendim” Sözüyle kendime geldim.
Garsonun gözlerine baktım gözlerim dolmuş bir şekilde.
Medet umdum o an o garsondan.