aynı durumun bi benzerini ben yaşadım. uzun süre bekledim 5-6 ay. söylemek istiyordum sonra vazgeçiyordum. planım yoktu. hafif alkol almıştım bi akşamüstü. bir cesaret geldi söyle ne olacaksa olsun dedim. 10 saniye sonrasını bile düşünmeden söyledim. olmaz, seni öyle görmüyorum tarzı cümleler aldım geri dönüş olarak.

okula gitmedim , derslere çalışmadım, yazılılara bile gitmediğimi hatırlıyorum. arkadaşlarla bazılarıyla aram açıldı, bazıları her zaman olduğu gibi yanımda oldu, bazıları da dert ortağım oldu.

onunla aynı ortama giremiyordum. aynı sınıfta nasıl olacaktı? daha senenin başıydı.

aynı senin gibi kafayı sıraya koyup bütün gün öyle takılıyordum. teneffüste tek başıma dışarı çıkıp kafayı dağıtmaya çalışıyordum. böyle yaptıkça daha da birikiyordu her şey.

ne oldu? eğitim öğretim hayatının dıbına koyduk. gibilmedik arkadaş ilişkisi bırakmadık. aile ilişkileri de öyle. tek kaldık. gece uyku uyumadık. akciğer karaciğer bırakmadık. dünyayı cehenneme çevirdik. bir buçuk seneyi yaşamadık, hala da yaşamıyoruz. saat gece 5 ve ben burada bunları yazıyorum.

artı olarak ne sayabilirim diye bakıyorum bulamıyorum.

değdi mi? şüphesiz. Pişman mıyım? asla..

uzun lafın kısası seni iyi anlıyorum. verebileceğim tek teselli bu.