Yaklaşık bi 5 sene önceydi.
Beyler ben yurt dışında yetişmiş bi panpanızım. ingilizce'yi iyi bilirim falan. Yurt dışından nakil geldim burda bi liseye girdim. Okulun ilk günü. ingilizceci kokoş hoca girdi derse. 10.sınıfın ilk günü. Karı baktı kimler sınıfta yeni diye. En arkada köşede oturmuşum. O günde saç baş incin, zaten esmer kapkara kupkuru bir şeyim. Neyse en önde oturan iki tane arkadaş vardı bunlar da benim gibi nakil gelmişler ama Anadolu'nun bağrından kopup gelmişler. Tertemiz gariban çocuklar, ingilizce'yi nerden bilsinler. Neyse hoca da egosu yüksek kokoşun teki. Bizim o iko arkadaşı kaldırdı tahtaya ingilizce sorular falan sorup eziyo çocukları. Ulan dedim, sizin intikdıbınızı alıp şu karıyı ingilizce gibmezsem sülalemi gibsinler. Hoca bunları ezdi ezdi oturttu yerlerine. Sıra bana geldi. Tabi saç baş gibik esmer kapkara bi çocuğum beni de doğudan göç etmiş falan sandı. Kaldırdı tahtaya başladı ezme çabalarına. Soruyo ben de kasıtlı kem küm ediyom hani patlamayı sona bırakıyorum. Kem küm ettim ya amk karının keyfi yerine geldi. Amerikan aksanıa çok hızlı bi şekilde birden girdim yardırıyorum bütün cevapları. Hoca mal gibi kaldı. "Yavaş konuş arkadaşların anlayamıyo" demesiyle bizim sınıf ooooo aaaaa uuuu yıkılmaya başladı. Bu zafer sadece benim değil, ezilen tüm halkların ortak zaferiydi. Yan sınıftan sayısalcılar koşarak geldi bi anda omuzlarda buldum kendimi, herkes koridorda koşuşuyo zafer çığlıkları atıyo. En son omuzlarda kaybolurken dönüp baktım hoca ağlayarak depar koydu.
Bu da böyle bir anımdır.