kardaşım benim peder de öyleydi. 5 6 yaşında yediğim dayaklar , sebebsiz yere , her zaman sesini duyduğumda hazır ola geçerdim hatırlıyorum o günleri. Lise 4'ün ilk dönemi okulu bırakıp kendı işime baktım ne konusur ne tanır ne gorusurdum. Su an yasım 23 , 3 aydır aralıksız arar halımı hatrımı sorar, manevi olarak gerçekten gibildim peder tarafından ama , bigün çalıştığı yerde gördüm moruk , çökmüş erimiş bitmiş , etrafında kimse yok, derdini anlatacağı kimse yok , sevgi yok, saygı yok, yani o halde görünce oradan ayrılıp saatlerce ağladım bunuda yaşadım. Ha içimde hala bi aşılmamış dağ var aramızda ama baba babadır moruk bılmıyorum , çok kötü şeyler yaşadım ama onu o halde görünce bilmiyorum öfke yerını baska bırseye bıraktı.