10-15 dakika o pozisyon da kalmıştım, ders te kaçmıştı tabi kendime gelip okulun tenha bölgesine oturdum. Yine herzaman ki gibi kurtarıcı olarak gördüğüm sigaramı yaktım, canım yanmıştı o anları yaşayınca ama hep böyle mi devam edecekti?

Düşünsene bir sorun var pek ümidin yok artık çözüleceği yönünde ve bunu hayatın boyunca yaşayacaksın.Çok zor bir durumdu benim için, bir an kafayı yediğimi düşünmeye başlamıştım zira durumum kendi açımdan da iyi gözükmüyordu.

O an profosyonel destek alsam mı diye düşünmüştüm. Sonra dan saçma gelmişti, yardım edemezlerdi bana, beni anlayamazlardı derdime derman olamazlardı.

Ben ne pahasına olursa olsun bunu yenmek zorundayım, kendim için değilse bile ailem için sevdiklerim ve beni sevenler için...