bir zamanlar bir melek vardı yalnız yapayalnız

kimine göre çok güzeldi
kimine göre ise çok çirkin.
kimine göre çok iyiydi.
kimine göre içten pazarlıklı
aslında kimse anlayamadı kim olduğumu nerden geldiğimi.
salak mıydım? orası muamma. herkese güvendiğim herkesi ailemden biri gibi sevdiğim kesin.
2 gün önce sözlükten tanıdığım, kendimden daha çok güvendiğim birine attığım bir mesaj vardı.

" küçük kız çocukları olur ya, annesinin elbiselerini topuklu ayakkabılarını giyer. kırmızı ruj sürer ama dudaklarından tasar, bütün çenesi ruj içinde kalır. pembe en sevdiği renktir. küçücük bi köşeye kolunu vursa, ayağı takılsa ve düşse canı acımasa bile dikkat çekmek için ağlayan çocuklar, prensesler melekler gibidirler aslında. bende onlardan biriyim. sadece seviyorum ve sevildiğimi bilmek istiyorum. arada şımarıyorum farkındayım. neyse.. "
öyle işte.

kimseyi üzmek istemedim bugüne kadar. bir sürü sevdiğim insanı kaybettim. katilini affedersen o gelir ve seni bir daha öldürür derlerdi bana. inanmadım.
bir kez değil bin kez bile affederdim insanları. o kadar salaktım evet.
büyümek mi doğru çocuk kalmak mı halen daha bir karar vermiş değilim aslına bakarsanız.
şuanda bunları bile neden buraya yazdığımı bilmiyorum.
telefonun ucunda beni dinleyecek insanlar varken.
gerçi dinlerler mi suratımamı kapatırlar onu da bilmiyorum.

18 yıllık şu küçücük hayatımda öğrendiğim iki şey oldu. birincisi sanırım benim bi kapatma düğmem yok. ikincisi ve en önemlisi, iyilik yapmıcaksın. içinde acıma duygusu sevginin zerresi bile kalmayacak. o zaman mutlu olabilirsin ancak.

ps. sometimes memories can kill!

ha bide unutmadan:
melekler ancak yağmurlarda saklanabilirler.