necla vardı mahallede, koca zütlü sarkık memeli bişey. kocası taksiciydi bunun, sabaha kadar çalışır akşama kadar yatardı. gençtik, kanımız kaynıyordu o zamanlar. nefes alan canlıya binme güdümüz vardı. mahallenin binleriyle iddiaya girmiştik, neclayı ayartırsın ayartamazsın diye. gibim kırılsaydı da girmez olaydım o iddiaya, hadi karıyı baştan çıkarıyorsun içine boşalmak nedir, nasıl bi yokluktur. benim gençlik hatamın bedelini bütün sözlük ödüyor şimdi.
not: hepinizden özür diliyorum panpalar.