Beyler yani derler oğullar babalarından önce ölmemeli diye. Bana göre insan sevdiklerinin ölüsünü görmemeli beyler. Düşünsene bir insana hayatını veriyorsun, omrunu adiyorsun ve o gidiyor. Belki on dakika önce yanındaydı ama o ölüyor. Yok olup gidiyor ruhu bu dünyadan. Geride anılar ve üzgün insanlar kalıyor. Bu üzgün insanların çoğu gel zaman git zaman unutuyor ya da öyle hissediyor. Geride kalan birkaç insan unutamıyor dıbına koyim. Unutmaması belki kendini mutlu ediyor. Anısıyla yaşamak canını acıtsa da yaşıyor ya! Ne kadar tuhaf dıbına koyim neden sevdiğin insana söylenecek o kadar söz yapılacak o kadar şey varken ölüyor. Çok kötü hissediyorum bu gibi şeyler düşünürken. Düşünmesi böyleyse acısı nolur bu acıya tepkim ne olur bilmiyorum. Dayanabilir miyim onu da bilmiyorum. Allah sizi sevdiklerinizden ayırmasın. Sizde napardim diye düşünmeyin. Üzülmesin kimse. Ayrılmasın kimse sevdiklerinden beraber olsun ki keşke demesek keşke.