Hic kimse yok. 7 milyar insanin icinde bizlere destek yok. Yardim etmek isteyen , elimi uzatayimda sunu su karanliktan bir kurtarayim diyen kimsemiz yok. Ayni yerde farkli yaslardayiz. Ileri gitmiyoruz. Oldugumuz yerde her gun biraz daha yaslanip biraz daha yalnizlasiyor. Bu bizi yiyor. Bedenimizi, beynimizi, dusuncelerimizi yiyor. Fikirlerimiz hastalikli. Hayallerden baska bir sey yok elimizde. Hayallere fazla kapilip kimimiz sizofreni oluyor. Disari cikinca sanki bu dunyanin bir parcasi degilmisiz gibi hissediyoruz. Sanki tum gozler bize bakiyor. Sanki alay ediyorlar. Kafamizi yerden kaldirmiyoruz. Biz koskoca bir beyazin uzerinde kara bir leke gibiyiz. Biz guclu bir vucutta kanserli bir kol gibiyiz. Biz hep dis kapinin mandaliyiz. Cunku bi taka yaramiyoruz. Sadece hayallerimiz var. Az yemek yiyip az konusup az uyuyoruz. Diger insanlari sevmiyoruz. Butun yapabildigimiz kufur etmek. Bunun disinda pek de zararimiz yok. En buyuk zarari ruhlarimizi ve dusuncelerimizi hapsettigimiz icin kendimize veriyoruz. Yalan soyluyoruz bide bol bol. Iyimisin dediklerinde iyiyim diyoruz. Nereye iyiyiz lan biz ? Beynimiz serotonin salgilamayali ne kadar sure oldu ? Ne kadar sure once sevildigimizi hissettik ? Birileri ne zaman bize ihtiyac duydu ? Iyi degiliz biz sayin amina koduklarim.. ölüyoruz pic kurulari.. her saniye kendi yarattigimiz dipsiz kuyuda hizla asagi cekiliyoruz. Kimse tutmadi elimizden. Hepinizden nefret ediyoruz. En azindan ben ediyorum. Cunku ben ofkemi ac biraktikca siz beslediniz .. kufurlerim gibtiginiz hayallerimin cocuklaridir.. simdi o gibik cenelerinizi kapatin sayin mutlu insan evlatlari. Ve cocuklarinizi iyi dinleyin...