Evet panpalar birçoğumuz bu dertten muzdaripiz. Tanımadığımız kişilerle tanışmak, muhabbet kurmak ve en önemlisi bu muhabbet ve samimiyeti devam ettirebilmek benim için çok zor. Ortamlardaki o muhabbete katılmayan uzaktan uzaktan sadece dinleyen o korkunç insanlardan biriyim. Bunun sebebi de aslında ortamda dönen geyiği bi göreyim milletin kafası nasılmış onu öğreneyim bi önce diye düşünüyor olmam. Arada dahil olsamda muhabbetteki varlığım pek uzun sürmüyor. Ya da yeni insanlarla tanışacağım mesela illaki yanımda başka bir ortak arkadaşımın olması gerekiyor yoksa öyle salak gibi kalıyorum. Konuşacak konu bulamıyorum, bir sohbet oluşturamıyorum. En önemlisi ise hoşlandığım kızlara ilgimi belli edemiyorum. Yine züt zoruyla bişeyler yapıyorum ama bi bakmışım ki kızla kanka olmuşum. O yüzden şimdiye kadarki sevgililerim hep arkadaşlarımın ayarladığı salak saçma insanlarla oldu. Bende görüp beğendiğim, sevdiğim insanla birlikte olmak istiyorum ama o kadar çekiniyor ve korkuyorum ki birtürlü açılamıyorum, yavşayamıyorum. Görüyorum çevremdeki arkadaşlarım daha önce görmedikleri, hiç ortak noktaları olmayan kızlarla hemen bi samimi oluyorlar, internetten ekleyip yazışıyorlar. Ben ise böyle birşeye cesaret bile edemem. Bazen kampüste dolaşırken ya da kafede otururken kızlarla göz göze geliyorum ama hemen utanıyor ve gözümü kaçırıyorum. Ulan yavşamayı beceremeyen erkek mi olur be! Lanet olsun böyle hayata!