bir keresinde gene bu huur evladı işten geldi eve hiç yoktan çene çıkardı. Anneme sövüp sayıyor ama inliyor mahalle. küçüğüm tabi hiçbirşey yapamıyorum sadece yalvarıyorum. Kaldırdı sandalyyi kadıncağıza fırlattı. Annemi altına aldı tokatları hızlı hızlı vuruyor. Hemen açtım kapıyı çıktım tüm komşuların ziline bastım Yetişin babam annemi öldürüyor diye. iyi ki yapmışım. Annem kalktığında kanııyordu ağzı burnu. Şimdi ne kadr anlatsam da nalayamaz yaşamayan. o olaydan sonra ne kadar geçti bilemiyorum o küçücük beynimde ruhumda bile utangaçlık hissettim. Komşuları görünce hep boynumu eğdim. Onlar asansörle çıkarken soru sormasınlar diye koşup merdivenle çıkardım. Şimdi ise bütün o olayların kavgaların yalvarış yakarışlarımın hepsini ruhumda hissediyorum. Şuan benim bir sorunum vvar .Aniden öfkelenmek. Biri bana laf attığında bana laf sokmaya çalıştığında siz kardeşilerim gibi ayar veremiyorum. Kalp atılarım tavan yapıyor terliyorum ağzımd a tükürüklenme oluyor ve onu oracıkta öldürmeye meyilli oluyorum. Zaten 1 2laf daha atarsa dövüyorum. Dayak yediğim de oluyor. Ama önemli olan o kavgaya girmek. Eee sonuçta küçüklükten beni bana o akıl veren huur evladı bu hissi bu öfkeyi bana aşıladı. Beyler devam edemeyebilirim şuan çok kötüyüm hıçkırarak ağlıyorum. Siz rez alın yazarım bi ara.