Bu sabah yine final zütüme girecek ama olsun bu son final düşünceleriyle her gün Mecidiyeköyden bindiğim metrobüse bindim. dıbınakodumun şehrinde kimsede mi araba yok 300 kişi gidiyoruz her zamanki gibi.
Hemen bir sonraki durakta çok yaşlı böyle üflesen ölecek gibi duran bi amca bindi. Zaten çok sıkışığız amca da belli ayakta zor duruyor gitti benden 2-3 yaş küçük bi çocuğun önünde dikildi belli yer istiyor. Ben durumu farkettim gizliden gizliye izliyorum ama çocuğun gibinde değil. Normalde sakin birisiyimdir ama sabah sabah afyonum daha patlamamış zaten finalin stresi de var çok sinirlendim beyler öyle böyle değil.
Çocuğun arkası bana dönüktü biraz da mesafe vardı onun için bağırdım çocuğa utanmıyor musun deden yaşında adam ayakta zor duruyor sen yer vermiyorsun diye. Lan çocuk beni de giblemedi herkes de bana bakıyor ben daha da sinirlendim sana diyorum hey diye bağırdım. Çocuk yine giblemeyince kalabalık da homurdanmaya başladı ben milletin arkamda olmasının verdiği gazla iki üç kişinin arasından bi dakika kardeşim diyerek çocuğun yanına gittim omzundan tuttum çevirdim sağır mısın bilader sana diyorum diye bağırdım. Çocuk kulağını işaret ederek hebeelhevelve gibi şeyler geveledi herkes çocuğun doğuştan sağır ve dilsiz olduğunu düşünerekten bana suçlayıcı gözlerle bakmaya başlamıştı bile.
Ama ben dersime iyi çalışmıştım önceki hafta inciden 500e yakın metrobüs 300e yakın da bim anısı okumuştum. Yer miyim lan ben bunları amk bini diyip çocuğa şamarı çıkarttım. Çocuk yerde ağlamaya başladı ben de yakasından tutup kes lan traşı sen kimi gibiyosun at yannanı dediğim an çocuk dudaklarımı mı okudu noldu bilmiyorum engelli kimlik kartını çıkartıp suratıma çarptı.
Köprüyü geçene kadar şoförün korna sesi eşliğinde meydan dayağı yedim. Bi sonraki durakta beni dışarı attılar öyle kurtuldum. Sonrasını hatırlamıyorum kalça kemiğim yerinden oynamış kaburgalarda da kırıklar var Allah razı olsun yüzüme fazla çalışmamış huurçocukları şimdi hastaneden yazıyorum final de kaçtı yine kaldım eve giderim bi de peder döver amk.