geçen sene kız arkadaşımın dedesi öldü diye taziye ziyaretine gittim. kadınlar bir yerde ağlaşıyor, erkekler ayrı bir yerde iyi insandı vesselam falan diyor, o sırada dedesi de üzeri örtülmüş yerde yatıyor ve üzerinde bıçak var. bunları neden anlatıyorum, o anki ruh halini gözünüzde iyi canlandırın diye.

sabahın köründe tuvalete bile giremeden haberi aldığım gibi oraya fırlamıştım, kızın babasıyla oturuyoruz ve allah sevdiği insanları yanına alırmış taziyeleriyle kaynataya moral vermeye çalışıyorum ama bu esnada da gece deli gibi lahmacun yediğim için deli gibi sıçasım gelmişti ve ucu acı acı yanıyordu.. kaynataya tuvaletin yerini sordum ve utanç içinde kalabalığı yararak sıçmaya girdim, belki 20 dakika çıkmadım deli gibi keyifliydi. hala unutamam.. işim bitti sifonu çektim, kapağı kapatacakken bıraktığım bombanın hala orada olduğunu gördüm. sifonun dolmasını bekledim tekrar çektim yine gitmedi. lanet olsun elim ayağıma dolaştı; ara ara gelip kapıyı tıklatanlar mı ararsın; benim hatun prefabrikatör çıkmayacak mısın?? iyi misin?? diye sormaları mı.. iyiden iyiye strese girip boncuk boncuk terlemeye başladım amk. kanki düşünebiliyor musun içeride bizim dede bıçakla yerde yatıyor, ağlaşma sesleri yükseliyor ve ben tuvalette bombayı imha etmeye çalışıyorum. belki 6-7 kere su dökdüm gitmedi amk. en sonunda kapıyı açıp hatunu çağırdım ve gözlerimiz dolu bir şekilde başyaptıma bakakaldık. onunla da bir süre uğraşmamızın ardından üzerine tuvalet kağıdını boca ederek olay yerinden uzaklaşırken bir yandan da kayınbiraderi kapıda nöbetçi bıraktık. giren olmaya kalkarsa arızalı olduğunu söyle dedik.

baktım kaynata iki gözü iki çeşme ağlıyor. yüzü gözü sümük olmuş lavaboya gitmeye kalktı, kayınbirader baba girme demesine rağmen adam dinlemedi girdi, zaten kafası bi trilyon. ben de bi hamleyle arkasından lavaboya girdim. hayırdır prefabrikatör noldu diyecekken ben girdim konuya, ahmet amca tuvalette böyle bi sorun var diye. adamın ağlamaktan yüzü gözü şişmiş, ağzı burnu sümük dolmuş bunları bir kenara bırakıp benim bombaya odaklandı. oğlum ne yedin sen böyle demesiyle beni yerin dibine girmem bir oldu. adamla işi gücü cenazeyi sümüğü bıraktık ve taka odaklandık. bulduğumuz kovayla taku zütürmeye çalışıyoruz.. bir yandan da kapı ağzındaki muhabbetleri duyuyoruz, nolmuş napıyorlar, ahmet abi iyi mi vs vs. bilmiyorlar ki bomba imha etmeye çalışıyoruz.

düşünsenize nasıl bir travma yaşadığımı. adamla ilk kez cenaze sebebiyle yanyana gelmişiz, yarım saattir tanıdığım kaynata adayımla tak göndermeye çalışıyoruz.

takun nolduğunu merak ettiyseniz, o kadar çok su dökmemize rağmen ne kamufle etmeye çalıştığımız tak ne de tuvalet kağıtları gitti. klozet ağzına kadar taklu su doldu. sonrasında kız arkadaşımdan öğrendim, cenazeyi defnettikten sonra vidanjör çağırmışlar.

50 sene de geçse o adamın gözündeki imajımı değiştiremem, geçtiğimiz günlerde aileler tanıştı ve ben hala adamla göz göze gelemiyorum :/