Zor geçen bir kaç günün ardından cuma günü geldi. Ekrem abi ali uğur ve ben. Konsey toplanmıştı. Hepsi yarın selinin geleceğini biliyordu.Ama bende bir tuhaflık seziyolardı. Biliyorum çünkü bende kendimde bir tuhaflık seziyordum. Hiç heyecanım yoktu. Duygusuzdum adeta. Bütün hislerim çürümüştü. Zihinsel olarak yorgundum, çok yorgundum. Biraz muhabbet döndü ortada.Ne yapacaksın yarın kafanda bir şey var mı? diye sordular. Hayır dedim gayet net bir ifadeyle. Sonra üstüme gelmediler daha. Saat ilerleyince eve attılar beni çıkıp direk uyudum. Evdekiler bana üzüntüyle bakıyordu o yüzden onlara hiç görünmek istemiyordum. Sabah uyandım, kalktım hemen hazırlandım üstümü başımı giydim. Pantolon giymek tam bir eziyet haline gelmişti canım çok yanıyordu. Uğuru aradım. Daha uyuyordu gelip beni alabilirmisin dedim. Saolsun kabul etti.O sırada kahvaltımı yaptım yaklaşık yarım saat sonra geldi. indim bindim arabaya yola çıktık. Saat 10.30 du.Abisinin evi yakındı biliyordum ama onu yakalayıp nasıl konuşacaktım.10 dakika sürmeden eve vardık. Baktım ne abisinin arabası ne kendi arabası görünürdeydi. Kendi arabasını giderken nereye bırakmıştı acaba? Yine başa döndük dedim uğura bakarak. Gülümsedi elini omzuma attı.Ne yapacağımı bilmiyordum..

Beyler birazdan devam edicem şukularınızı esirgemeyiniz saygılar.